عنوان: سرانجام گسستگان از مسیر هدایت
گردآوری: صدیقه جمشیدی
۱۳۸۹
مقدمه
وقتی معرفت نباشد، انحراف و تباهی زاده می شود، کج روی و انحطاط چهره می نماید و خودفریبی و دیگرفریبی گستره زندگی را پر می کند. در قلمرو دین، عبادت بی معرفت خطرآفرین است. نفهمیدن عمیق راه، یا فقدان تفقّه در دین، عناصری می سازد که همچون خوارج شب زنده دار، قاری قرآن، زاهدنما امّا بازیچه ی شیطان و ابزار دست ستمگران و صحنه گردانان و سیاست بازان فریب کار می شوند. پس اوّلین ویژگی هر نهضت و راهی، معرفت به آن است. و یاران حسین(ع) به معرفت عمیق و تزلزل ناپذیر رسیده بودند و خوب می دانستند که کجا آمده اند و چرا آمده اند و چه باید بکنند. هم دشمن شناسند، هم خودشناس ، هم راه شناس و هم بیراهه شناس.
فقر معرفت انسان ها در این برهه از زمان باعث شد که سی و سه هزار سپاه به میدان آمده و هر روز در فرات غسل کنند تا با تقرّب و پاکی، حسین(ع) و یارانش را ذبح کنند و بهشت و رضوان الهی را بدست آورند.
کربلا نمودگاه غیرت و دین است. تاریخ ، مردان و زنانی چنین غیور به خویش ندیده است. انسان هایی که در هنگامه ی افول غیرت دینی، در دوران بی حسّی، سستی، تساهل ، تسامح ، بی توجّهی و توجیه گری، نمایشی عظیم از تعهّد ، تقیّد و تعبّد را به دیروز ، امروز و هنوز و همیشه ی انسان بخشیدند.
غیرت دینی میوه ی معرفت و محبت دینی است. ره آورد درک ضرورت امربه معروف و نهی از منکر در دفاع از حریم ارزش ها و بایستگی ها و ایستادن در مقابل ناشایستگی هاست.
کربلا جلوه گاه فوران غیرت در ازدحام سستی، رخوت، توجیه گری، بهانه جویی، حق گریزی و حقیقت پرهیزی است. همه در خویش خزیده اند، باطل می بینند و نمی خروشند، حق را می شناسند و با او نمی جوشند، شمشیرها یا در نیام خفته اند یا رویاروی حق آخته و برکشیده اند.
در فرهنگ دینی، مرتکبان گناه و تماشاگران صحنه ی گناه برابرند. آن که گناه بیند، اعتراض نکند، بازندارد و بی تفاوت و خاموش نظاره گر شود با گناهکار و تبهکار یکی است. امام علی(ع) می فرماید: ای مردم! خشنودی و رضایت بر عملی، یگانگی پاداش و کیفر را در پی دارد. ناقه ی ثمود را یک نفر بیشتر پی نکرد امّا مجازات و عذاب همه ی قوم را فراگرفت؛ چرا که نوعی رضا و خشنودی و سکوت در جامعه بود. خداوند می فرماید: شتر را پی کردند و پشیمان شدند. سرزمین آنان چون آهنی گداخته که در زمینی نرم فرو رود به یک بار فریادی برآورد و فروکش کرد همه به مجازات عمل و سکوتشان در مقابل ستم رسیدند…
فرزدق
نسب: ابوفراس همام ابن غالب بن صعصعه مشهور به فرزدق شاعر بزرگ عرب، نزدیک به سال (۲۰ ه.ق) متولد شد. مادر او لیلی بنت حابس خواهر اقرع بن حابس تمیمی و پدرش دارای مناقب مشهور اوصاف پسندیده است. او از بزرگان بنی تمیم بود. در کودکی همراه پدرش به خدمت امیرالمؤمنین(ع) شرفیاب شد و پدرش او را به عنوان شاعر مضر معرفی نمود. امام علی(ع) به او سفارش کردند که قرآن بخواند که بهتر است از شعر. پس او شروع به حفظ قرآن نمود.
فرزدق با دوستی اهل بیت رشد و نمو کرد و معتقد به خلافت امیرالمؤمنین و اهل بیت بود امّا بعضی موارد او تظاهر به غیر آنچه معتقد است می نماید به همین سبب برخی از تاریخ نویسان گاهی او را وابسته به دولت اموی شمرده اند که خلاف واقع است.
وی از شاعران بصره و مداح خلفای بنی امیه است و در زبان عربی اثر عظیمی داشته است به طوری که گفته اند اگر شعر فرزدق نمی بود ثلث زبان عربی از میان می رفت و نیز اگر شعرش وجود نداشت نصف اخبار مردم نابود می گشت وی را به زهیربن سلمی تشبیه می کنند که هر دو از شاعران طراز اول اند. زهیر در دوران جاهلیّت و فرزدق در دوره ی اسلامی. فرزدق را با جریر و اخطل حوادثی است و هجو فرزدق در شأن آن دو مشهورتر از آن است که به ذکر درآید. او در میان قومش شریف و گرامی بود و خاطرش را عزیز می داشتند و هر که را به قبر پدرش پناه می برد حمایت می کرد. جدّ و پدرش نیز از بخشندگان و شریفان عرب و از نیکان اشراف بودند. در شرح نهج البلاغه آمده است که فرزدق عادت داشت پیوسته در حال نشسته مقابل خلفا و امرا شعر بخواند تا اینکه سلیمان بن عبدالملک اراده نمود که وی ایستاده به شعر خواندن بپردازد ولی گروهی از بنی تمیم بشوریدند و سلیمان اجازه داد که فرزدق نشسته شعر بخواند.
کنیه ی فرزدق در جوانی «ابی مکیه» بود و مکیه نام دختر وی می باشد ولی به جهت درشت چهره و ترش رویی اش به فرزدق ملقب شد.